gladhen cerkak 2

Cerkak 2      

Gara-gara Facebook

Dening : Mei Nur Diah

SMA N 1 Gamping

Wengi tan saya peteng rembulan abang ing pucuking ngara-ara gawe endahing wengi iki, lintang pating kremelip cilik-cilik nanging akeh ing angkasa . Hawane anyep pating sresep gawe ayem lan tentreming ati.

Wulan bocah ayu kang nduwe hobi nari dek semono isih kelas 11 mula deweke  isih pengen njajal werna-wernaning tarian. Wiwit seka sik tayungan tekaning jathilan. Nanging ora kabeh kepinginan kuwi bisa kalakon kanthi pada karo sik dikarepke.

            “Pak, yen kula melu jathilan angsal mboten?” pitakone Wulan marang bapake

            “Ora, cah wedok kok melu jathilan!!” semaure bapake Wulan

            “Lha kula namung pengen nglestantunaken budaya e Pak, kula namung melu sik nari mboten ngantos ndadi” wangsulane Wulan karo mijeti bapake karepe Wulan bisa idep-idep njipuk atine bapake.

            “Tetep ra oleh, arep sekolah apa arep njathil?” semaure bapake Wulan karo mbentak.

Wong tuwane Wulan ora setuju yen anake melu jathilan mergane bapake ora seneng anake disawang elek karo wong liya. Ya karang jenenge cah enom yen nduwe kekarep kudu kelakon. Ing wengi kuwi Wulan pamit marang wong tuwane yen dheweke arep teka neng omahe kancane nanging sejatine Wulan  arep ing papan anggone dheweke bisa melu jathilan.

“Pak,Mak tak dolan neng nggone kancaku sik ya?” pamite Wulan
“Ya, nanging aja bali wengi-wengi lho!” wangsulane bapake Wulan
“Iya lho insya allah” semaure Wulan karo guyu

Dheweke ora ngerti yen meneng-meneng bapake ngetutake playune motore , Wulan kuwi yen nduwe kekarep ora bisa dipengkak, mula ya kudu diawasi. Sakwise tekan ing desa anggone Wulan latihan jathilan dheweke kenalan marang salah sijine cah jathilan. Bocahe bagus, dhuwur, eseme endah yen disawang  ngayemke mripat .

            “ Mbak, njenengan Wulan  dudu ya ?” pitakone bocah bagus marang Wulan

            “ Nggih mas, kula Wulan, lha njenengan niku sapa ya ?” wangsulane Wulan

            “Aku Fery mbak sik wingi mbengi sms-an kalih njenengan”  kandhane bocah bagus kuwi

             mau.

Banjur Wulan diajak latihan jathilan bareng kanca-kanca liyane. Latihan sawetara tekan jam 09.00 mbengi. Wulan wedi yen diseneni karo bapake mula anggone deweke bali  kesusu. Mbasen tekan kulon omah dheweke age-age nyetandarke motor lan ndodok lawang omahe, ora biasane omahe wis dikunci.

“Assalamuallaikum Mak tulung bukake lawang” kandhane Wulan

“Ya, Waalaikumsalam” semaure mamake Wulan sinambi mbukakne lawang.

            Wulan banjur nglebokne motor. Neng njero omah dheweke weruh bapake ijeh nonton acara bal-balan Indonesia lawan Thailand, Wulan banjur lungguh njejeri bapak lan mamake.

            “Piye nok, wis rampung lhe latian jathilan mau?” pitakone bapake Wulan

            “hee..la..latian jathilan apa ta pak?” wangsulane  Wulan, dheweke bingung atine ndredek ra karuan , awake kemringet adem panas rasane kaya wong nunggu hasil kelulusan.

            “Bapak ki ngerti.. Bapak mau awan k iwis muni piye ta? Arep nggugu omongane bapak ora, yen ora bapak wis ra arep nyekolahke kowe meneh!!” kandhane bapake Wulan karo nesu.

            Wulan bingung, dheweke langsung tumuju kamar lan nutup lawang kamare kanthi banter “breek” . Ing njero kamar Wulan mung bisa nangis dheweke bingung kudu piye “ tulilutlilut ” suara hpne Wulan muni jebul ana sms seka kancane mau dheweke langsung curhat sms-an karo kenalane neng kana kang nduwe jeneng Fery mau. Fery kuwi cah lanang kang gampang cerak marang sapa wae, bocahe ya apikan ora mandang sapa wae sik njaluk tulung marang dheweke bakal langsung ditulungi. Wulan ngrasakne cocok lan nyambung yen lagi sms-an karo Fery kuwi mau. Mula suwe-suwe Fery karo Wulan bisa ngrasakne seneng siji marang sijine. Anggone kekancan bocah loro kuwi mau dirampungi jenenge wis dudu kancanan meneh nanging uwis dadi pacaran.

Yen malem minggu karo dina minggu bocah loro kuwi mau ra ketinggalan anggone dolan, yen malem minggu  ya dolan ana ing alun-alun kidul lungguh-lungguh ing pinggir lapangan karo tuku bakso bakar lan crita-crita , yen minggu wiwit esuk bocah loro kuwi padha dolan ing parangtritis dolanan banyu. Endah-endahe uwong kang lagi nandang kasmaran saben dina mung guyu-guyu dewe, ora edan nanging saking bungahe. Ndilalah Wulan karo Fery kuwi pada-pada uwong kang seneng gojekan.

Saiki olehe pacaran uwis mlaku 17 sasi nanging ya jenenge wong nandang urip ora bakal adoh karo sik jenenge pacoban. Masalah cilik bisa kalewati nanging piye-piye cilik kuwi yen akeh bakale ya dadi gedhe.

Mulane masalah saka media social kang lagi jamane yaiku facebook. Wulan ngrasakne ana sik beda saka sifate Fery. Sejatine bocah loro kuwi mau ora ana apa-apa nanging anehe facebook nggone Wulan diblokir karo Fery. Wulan ngrasa bingung dheweke wedi yen nganti Fery seneng marang wong wedok liyane. Wulan nggawe facebook meneh dinggo niliki apa sing dilakokne karo Fery.

Nanging suwe-suwe Wulan weruh anggone Fery ngirimake pesan ing facebooke cah wedok liyan kang jenenge “Vita Putri”. Saben dina uwong kang disenengi Wulan kuwi ra tau adoh seka facebook e wong wedok kuwi. Wulan ngrasakne mangkel mulane dheweke wedi arep takon karo pacare nanging deweke wegah atine kelara-lara terus suwe-suwe dheweke wani anggone takon. Wulan ngajak ketemu pacare neng omahe Fery, kanthi sabar dheweke takon alon-alon.

            “ Mas jane njenengan karo Vita ki eneng hubungan apa ta ? Aku ki cemburu e mas?”

pitakone Wulan marang pacare.

            “Aku ki mung kakak adik biasa ya dik, rasah cemburu, ijeh kelingan yen nduwe pacar  aku ki dik” wangsulane Fery marang Wulan.

            Bali saka omahe pacare, Wulan rada bisa ngrasakne ayem neng atine. Deweke bisa ngrasakne seneng. Dongane muga-muga deweke lan pacare bisa pada-pada ngerteni kekarepane.

Nanging suwe-suwe Wulan jengkel meneh karo pacare atine gethem-gethem pikirane uga wis ngalor ngidul ra karuan panase awan iki ora luwih panas karo sik dirasakne karo Wulan, pacare mbaleni apa sik ora disenengi karo Wulan meneh. Nanging saiki Wulan ora bisa ngampet mangkele meneh dheweke muring-muring neng ngarepe Fery, Wulan anggone nglakoni pacaran karo Fery wis rada susah dheweke nanti nduweni prinsip “ trima mundur timbang lara ati” nanging atine kang durung bisa ngeculake uwong kang sing ditresnani, pada uga karo Fery.

 Ndilalah Fery ya ora bisa ngampet mangkele meneh. Bocah loro kuwi mau pada-pada padu.

 “ Mas, karepmu ki piye e, jare ora arep mbaleni meneh nyatane ya ijeh pada wae ” pitakone Wulan

“ Lha aku ya gur kanca biasa ki, mosok ya ora oleh” wangsulane Fery

“ Aku ki oleh-oleh wae neng mbok ya biasa wae rasah sok ngeksis, nek njenengan kaya ngene aku ya bisa luwih seka njenengan mas” semaure Wulan karo bandem isi salak neng awake Pacare “ klethak ”ngenani bathuke. Tanpa suwara  Fery ora gelem mangsuli nanging dheweke malah nyampar gelas kang ana ing pinggire

“Krompyang”  suwara gelas kuwi tiba seka nduwur meja, pecah dadi pirang-pirang.

“rasah mbantingi gelas, kuwi lhe tuku  ibukmu … a mbuh lah mas gelem ngene ra gelem ya uwis, ijeh bisa aku nek gur kon golek sik luwih bagus, luwih bisa ngerteni timbang njenengan” Wulan mangsuli pecahe gelas kang disampar mau.

Fery sik rumangsa salah dheweke trima ngalah lan njaluk ngapura marang Wulan, dheweke janji yen ra bakal mbaleni meneh. Nanging piye-piye Wulan wis angel percaya meneh karo pacare. Dheweke ming waton manthuk banjur mulih nggawa sewidak rolas mangkel kang ijeh kapendem neng atine.